Gisteren zag ik buurman Wim over het zandpaadje achter het ‘Heilig Trees-kappelletje’ op de ‘Mulk’ wandelen in de richting van het ‘Verrijzenisveldje’ ende ‘Boenebempt’. Wandelen? Eerder stiefelen: nukkig, met korte stappen, krommer gebogen, driftig gesticulerend, met en in zichzelf steggelend. “Kloewetes,” vroeg ik. Hij brieste: “Zègt dê wèl! Des nou aal vur den derde kier dê ze mich op de baank wandelen sturen, zonder boe of ba!”
Ik liet Wim uitrazen. Het ongenoegen over het financieel beheer van zijn zaken zat hem duidelijk hoog. Hij bleef zijn ergernissen uitspuien over sluitingsuren, over overschrijfformulieren, over te kleine brievenbussen, over noodgedwongen verplaatsingen naar filealen in andere gemeenten, over betalingen allerhande… “’n Eppelke vur den dorst? ‘n Rotte proem, joa! Ich moet vort betoalen om te kunnen spoaren. Dobbij, ‘t bringt niks m’r op; g’ schiet ‘r nog bèjeen, joa… Ozze voader zoaliger kriegt nog geliek: stèkt bèter ow spoarcenten onder ’t bèd in unne zok mê mer ieje koowt.” Hij foeterde maar door, de anders zo bezadigde Wim. Hij voelde zich bedrogen, bij het restafval gestort en besloot met: “In de baankencrisis op haan gedragen, nou boete geschupt!” Het begrijpelijke Calimero Complex, het stank-voor-dank-gevoel!
Maar inderdaad: vanuit een besparingsdrift slanken alle financiële instellingen af op: personeel, administratie, rentes en intresten, cadeautjes en extraatjes. De meest gewillige schapen onder hun cliënteel zijn de vijfenzestigplussers. De corona lockdown werd een dankbare(?) gelegenheid om die herstructureringsstrategie door te duwen. Online bankieren wordt te pas en te onpas, tot vervelens toe aangeraden; afgeraden met cash geld betalen. Persoonlijk krijg ik zelfs een digitale coach ter beschikking. Een nieuwe lading Engelse bastaardwoorden sluipt onze woordenlijst en onze spreektaal binnen: digi-coach, digi-dwang voor digibeten. Wablief…, digibeten? PC- en internet- onderontwikkelden tot -onkundigen…!
Deze gang van zaken doet me denken aan mijn oom, Hendirk Willekens, oorlogsvrijwilliger, in 1918 gesneuveld in Houthulst. Als kanonnenvoer werden Vlaamse soldaten het front ingejaagd met de mededeling: “Et pour les flamands la même chose…” Ter vergelijking sturen banken hun trouwste klanten de digitale brousse in onder het motto: “For digibetes the sames rules…”
(Harrie Beks – Hamont, zaterdag 27.03.2021)