Mijn kleine hond had op de terugweg uit Frankrijk achter in de auto zijn mand ondergekotst. Dat was nog nooit eerder gebeurd, waarschijnlijk heb ik te lang in de file gestaan. Ik zag het toen ik ze eruit liet om even wat te plassen en zo. Ach, de arme hond, en het was ook nog knoerheet buiten. Ik pakte de mand, de mand die ze al heeft zolang ik haar heb, haar, de hond dus en propte hem op de parking in Frankrijk in zo’n grote ronde vuilniscabine. Opgeruimd staat netjes, dacht ik. Maar dat heb ik geweten. Ik kocht een nieuwe mand, die een beetje op haar ouwe leek maar natuurlijk nét anders was en ook anders rook. Ze bekéék hem nog niet. Negeerde totaal de toch wel dure mand. Ze ging gewoon op haar dekkleed liggen, een soort dikkig kussen waar ze ook wel vaak op ligt. Het ligt onder een tafeltje, daar voelt ze zich veilig. Nou ja, dacht ik, dan is dit gewoon een miskoop. Ik legde de mand nog twee weken lang op allerlei gunstige en aanlokkelijke posities in huis om haar er maar in te lokken. Maar nee, ze negeerde de nieuwe mand volledig. Intussen lag ze overal elders: op de dekbedden van de andere hond, haar eigen dekbed en niet te vergeten haar twee favoriete mensenbanken, die bij de tv en in de zithoek. Maar ze moest toch een eigen plekje hebben.. ( een hond bij mij heeft het niet slecht.) Ik kocht een mand bij Van Cranenbroek, goedkoop deze keer. Kijk, zei ik tegen haar, nieuwe mand voor jou en gooide er wat hondenkoekjes in om haar erin te lokken. Ze haalde de koekjes er voorzichtig uit, op haar tenen leek het wel en keek me vragend aan; Wat is de bedoeling? Scheen ze te vragen. Ga erin, zei ik. In die mand. Voor jou gekocht, omdat je je vorige hebt ondergekotst. Ik werd boos. Koekjes, meer? Vroeg ze met haar kopje. Daarin baasje meer koekjes doen?
Onbegonnen werk gewoon. Ik liet haar twee weken van bank naar hondenbedje gaan, ook niet slecht trouwens dat laatste maar vond toch, en nog steeds dat ze een eigen mand moest hebben. O, had ik de kotsmand toch maar meegenomen. Ik kocht toen in een echte hondenzaak een verantwoord en zeer duur mandje waarvan men beweerde dat iedere hond daar in zou willen liggen. Toen ik thuiskwam met de nieuwe, zeer dure mand besloot ik het anders aan te pakken. Ik verstopte hem zogenaamd. Eerst onder de tafel in de kamer, zodat ze hem zou ontdekken. Daar gaat ze altijd liggen als het onweert. Ik hoopte op een knetterend onweer natuurlijk. Na een paar dagen waarin ze de mand schijnbaar nog niet had opgemerkt brak er inderdaad een knetterend onweer uit. Ze kroop onder tafel, niet IN maar pal naast de mand! Zo ging het nog een paar weken: de dure mand een volledige miskoop. En de bank in de zithoek in de kamer werd haar nieuwe plek. Die bank ziet er schandalig uit. Die hebben we een paar dagen terug uit huis gezet omdat hij zo bekrast en vies was. Oud leer, inmiddels 25 jaar oud. Weg ermee. Mijn schoondochter, een groot Marktplaatsdeskundige kocht binnen één dag een nieuw leren zwart tweezitsbankje ter vervanging van de oude. We haalden het op in Nederweert en plaatsten het in de kamer op de oude plek. Het was prachtig, geen beschadiging, niks, zo goed als nieuw. De hond zag de bank en vloog erop. Mooi, dacht ze, voor mij. Hij was 5 euro goedkoper dan haar laatste nieuwe mand waar ze nooit never in zal gaan liggen. Een echt koopje, dat hondenbankje. Misschien laat ze ons er ook wel op.
Reageren? Graag! Dat kan via mail guus.van.winkel@pandora.be
