Sinds op de dinsdagmarkt in Hamont geen visboer meer zijn waren aanprijst, vind ik mijn gading op de maandagmarkt in Budel. Heen en terug zo ‘n vijf kilometer fietsen voor een ‘bucket’ kibbeling, een panharing en twee moten krokant gefrituurde kabeljauw uit de Noorse wateren. Wekelijks mijn lekkerste snoepjes!
Heel wat ‘Hamutteneirs’ vinden wekelijks de weg ‘nô de mearut in Buul’. Bij de viskraam op het Capucijnerplein groette me eind vorig jaar Willy: “Hui, Harrie, hoe is ‘t er mej?” Ik reageerde aarzelend: “’t Gèt, mer mien spieren en scharnieren beginnen ferm noa te loaten.” Met een wegwerpgebaar grimlachte Willy: “Ich kin ‘t.” We beuzelden verder over fietsen, over het weer, over onze vaste prik bij de visboer en besloten met een opportune knipoog: “Joajoa, willie huren hie onderhaand bi ‘t vaast klaantenbestaand!” Ondertussen prees Soi, een andere klant, worstenbrood aan: “Wèl zoen awerwets borstenbroewd, mê ‘n kort, dik wursjen in ’n groewter bloaderdèg bruuiken. Ullieje pa makde vruger de bèste wôôrstebroewdwôôrst.” Zelf ben ik ook liefhebber van zo ‘n klassiek artisanaal worstenbroodje. Een culinair festijn zeker in de kerstperiode! Het doet mij trouwens denken aan Willy. Argwanend haalde die een wenkbrauw op: “Nou gôn we ’t kriegen. Ich ’n worstenbroewd op grotmoewders manier!” Ter verklaring van mijn rare hersenkronkel: “Nè ôn het worstebruuke op zich, mer ôn ‘t bord bô ’t op ligt.” Nog groter werd zijn verwarring: “Ich, un telluur…?” In de 70-jaren deed ik mijn vrouw een eetservies cadeau, bij de geboorte van onze eerste stemhouder. Gekocht bij ‘Paradiso’ van Willy. Nu nog spreken soms gasten hun bewondering uit over..… onze Italiaanse keramiek.
Willy heeft ook muzikale exploten op zijn actief. Zo was hij orkestleider, gitarist en zanger van ‘The Starfighters’, een populair orkest in Hamont en omstreken. Tussen 1960 en 1970 coverde de band succesvol de toenmalige muziekscene van ‘Cliff Richard’, over ‘Bodewijn De Groot’, tot ‘Adamo’, enz.; met respectievelijk: ‘Bachelor Boy’, ‘Meisje van 16’, ‘Sans toi ma mie’, enz. Ooit mocht ik op de jaarlijkse ‘Meifeesten’ in de feesttent in het park achter ‘Villa Keunen’, toen het heem voor de Hamonter Chiromeisjes, de feestavond inzingen. In een zotte, of zatte bui stond ik daar in mijn chiro-uniform op het podium. ‘The Starfighters’ zetten aan, pas bij het refrein durfde ik in te vallen, hees en schor als ‘Adamo’: “Sans toi ma mie, le temps est si lourd, les heures et les jours sombrent sans espoir. Sans toi, ma mie…” Dan volgde een virtuoze soloriff – naar mijn oren – op een Fender, a l’ ‘Apache’ van ‘The Shadows’. Beklijvend! Nostalgie…? Heerlijk…!
(Harrie Beks – Hamont, zaterdag 08.01.22)