Vorige week zaterdag liep ik door het bos in Dorplein, mijn enig overgebleven hond uit te laten, toen ik achter in het bos van de ‘zink’ stuitte op twee duistere figuren. Het was doodstil in het bos, mijn hond Marie, klein formaat, liep geruisloos bij me in de buurt over het paadje dat door het bos kronkelt. Ik had haar riem om mijn nek geslagen. Echt bang ben ik niet. Ik ken het bos goed. Zo’n dikke 30 jaar geleden heb ik er 19 jaar gewoond daar ergens en kwam ik bijna dagelijks in datzelfde bos. Het was een beetje somber weer en ik kon niet goed zien wat die twee in het zwart geklede figuren nu precies uitspookten. Ik naderde snel en geruisloos, samen met mijn nooit blaffende hond. Opeens zag ik dat de twee, een man en een vrouw, een gereedschapskistje bij zich hadden en daarmee aan het rommelen waren. Tussen de bomen op de grond stonden ook twee enorme doodskisten. Ha, dacht ik, hier ging vanavond een somber feest plaatsvinden, midden in het bos. Ik naderde de twee tot op een meter, ze hadden niks in de gaten, waren druk bezig. ‘Boe!’ zei ik opeens toen ik pal achter ze stond. Dat leek me leuk gezien de situatie. Ik wil ook wel eens leuk zijn als het niet uitkomt. Het kwam goed uit. Ze schrokken. We raakten aan de praat en ze vertelden dat ze bezig waren met de opstelling voor het lugubere Halloweenfeest dat die avond in het bos zou plaats vinden. De Dorpleinse gemeenschapszin vind ik geweldig. Echt een hele hoop mensen waren bezig met voorbereidingen om een groot spokenfeest zal ik het maar noemen, voor te bereiden. Je moest je ervoor inschrijven. Ik was nieuwsgierig, dus de volgende dag liep ik dezelfde route met mijn hond en nu met mijn vriend erbij (zondag). Ik was benieuwd of de Draculakisten er nog stonden. Inmiddels was de opruimactie in volle gang. Het was een drukte van belang met auto’s, aanhangers en allerlei trucks om alles weer op te ruimen. Ik zag een aanhanger met lege kratjes bier en wat lijken erin langs komen. Iedereen erbij was vrolijk en goedgemutst. Een klein truckje werd op het parallel lopende pad van stroom voorzien. We waren net op tijd, wat een geluk: er lag nog een onthoofd bloederig jack en ook wat enge bebloede ledematen op het pad. Voorbij de Draculakisten troffen we nog een half opgegraven lijk aan met de armen hulpeloos boven het modderige zand uitstekend. En nog wat grafzerken. Toen we de terugweg van de uitlaatwandeling namen was het lijk al helemaal opgegraven en achteloos in een aanhanger geworpen, de kuil werd door enkele mannen weer netjes dichtgemaakt. 432 Bezoekers waren er op het geslaagde griezelfeest geweest, vertelde een van de uitvoerders trots. Wij vonden het ook fijn dat we nog even na konden genieten van het goed georganiseerde dorpsfeest. Het was een echte meerwaarde bij de dagelijkse hondenuitlaat. Griezelen is altijd leuk. Waarom eigenlijk?
Reageren? Graag! Dat kan via mail guus.van.winkel@pandora.be
