Eigenlijk hoopte ik dat mijn nieuwe hond het inmiddels had afgeleerd om kleine verwoestingen en vernielingen aan te richten, nadat het ruim een week ‘schoon’ was gebleven in huis. Ik had hem een portie knaagbotten gegeven waar je U tegen zegt. Die liggen inmiddels overal door het huis verspreid. Pas op de botten , zeg ik voortaan tegen argeloos bezoek, maar zelf val ik er ook over. Maar afgelopen zondag greep hij alsnog zijn kans toen ik achteloos een tube (een nieuwe, gekocht bij Evens in Pelt) smaragd groen op tafel had laten slingeren. Terwijl mijn vriend en ik even weg waren om wat te gaan eten, een van onze spaarzame uitjes die we hebben, had hij in die tube gebeten en er was door het bijtgaatje olieverf groen naar buiten gesijpeld. Dat zat nu o.a. in de voorkant van zijn mooie witte pels en op een voorpoot. Ook het vierde leesbrilletje had er aan moeten geloven. Ik was vooral teleurgesteld omdat ik dacht dat hij dat niet meer deed. Te vroeg gejuicht. Ik maakte hem schoon met terpentine en daarna met groene zeep. Hij liet alles mooi doen en bleef rustig staan. Het ging er niet helemaal uit, de vacht had nog een groenige afdronk.
Toen kreeg ik afgelopen dinsdag een al lang gepland bezoek van een vriend uit Antwerpen die vroeger ook in Frankrijk woonde. Te samen met ons aller bevriende echtpaar die ik ook uit Frankrijk kende maar nu hier in de buurt wonen, waren we dus met vieren. Ik had me natuurlijk weer uitgesloofd en veel lekkers, koffie, gebak, daarna een drankje in huis gehaald. Mijn nieuwe hond werd alom geprezen. Ik wees hun nog wel erop dat inmiddels het vierde leesbrilletje eraan was gegaan, plus de hoekjes van de houten salontafel waar duidelijk aan geknaagd was. Daar moesten ze om lachen. Toen gingen we lunchen met z’n vieren. Kan ik iets doen, vraagt er dan altijd iemand toen ik alles op ging ruimen. Ja, ze brachten het naar de keuken, maar over het algemeen kan niemand iets doen in andermans huis, zodat er ook van alles is blijven liggen. We gingen ergens in Hamont wat eten, bezochten daarna een antiquaire schuur waar het nog kouder was dan buiten en rillend en bevend liep ik er tussen de ouwe spullen. Helemaal niet mijn ding. De man uit Antwerpen was dol op antiek en was er niet weg te slaan. Eindelijk kregen we hem mee en we brachten een kort bezoekje aan het kantoor van de HAC om op te warmen. Inmiddels sloeg de ongerustheid toe bij mij. We waren al lang weg gebleven en de hond zou baldadig worden. De kleine Marie kan hem wel even in toom houden maar daarna trekt ze haar handen van hem af. Poten eigenlijk. Oei, zei ik tegen mijn vriendin die achterin naast me in de auto zat. Ik ben bang dat onze Rus heeft toegeslagen. Denk je? Zei ze, hij is zo lief… Jaja. Ik sloeg voor de zekerheid een kruisteken voordat ik de achterdeur binnen stapte. Dat hielp niet meer. De Dimo lag schijnheilig samen met Marie op de bank. Een paar papieren zakdoekjes kleefden aan zijn poten. Een vijfde leesbril lag totaal verwoest op de grond, een hard plastic haarclip verwrongen op de grond en resten uit mijn nieuwe agenda 2023 lagen door de hele kamer verspreid. De gasten waren toch wel een beetje geschokt. Kun je hem niet opsluiten als je weggaat? ‘Ik sluit geen hond op,’ zei ik. ‘Bekijk het ook eens van de vrolijke kant. Hij heeft heel veel laten staan, de stoelen de banken, de planten, kaarsen, schemerlampen, de afstandsbediening. Hij is ook niet in de koelkast geweest; zullen we dan nog maar een roseetje drinken?’
Reageren? Graag! Dat kan via guus.van.winkel@pandora.be