Marie, mijn kleine hond is op 1 maart 8 jaar geworden. Ze komt uit een asiel uit Roemenië. Toevallig was ze ook op 1 maart, 6 jaar geleden via een Belgische stichting bij mij gekomen. Ik had haar al in december ‘besteld’ via internet en ze stond op de nominatie om te worden, tja, hoe doen ze dat daar in die Balkanlanden, geruimd? Hoe dan ook, via een gelukje, er was een ander iemand en die bestelde ook een hond uit dat asiel en toen was het de moeite om ze beide te laten komen. Dus kreeg ik Marie, die nog nooit een huis aan de binnenkant gezien had en een zwaar trauma over het aan de lijn lopen had. Maar goed, alles is na zes jaar flink verbeterd en ze is niet bang meer. Hoe anders ging het met mijn onlangs geadopteerde hond Dimo uit Rusland. Die kwamen met een busje waarin 32 honden en 4 katten uit een Russisch asiel, ook via een Belgische stichting, een andere, naar Brussel, waar ze werden opgehaald door de diverse baasjes. Twee dagen en twee nachten hadden ze in kooien in de bus gezeten. Hij kwam uit de bus, keek rond en ik zag hem en was verkocht. Ik was al verkocht toen ik hem op een foto op internet zag trouwens. Hij kon alles. Hij is pas een jaar oud en hij loopt pal aan de knie aan de lijn. Zonder mankeren. Hij laat mij voorgaan bij het door een deur gaan. Die twee dingen moet je een hond leren, dat leert een hond niet in het asiel. Hij is dus ergens in huis geweest, bij iemand. De Stichting wilde daarover alleen kwijt dat hij uit de buurt van Moskou kwam toen ik daarnaar vroeg. Dan denk ik soms dat hij weggelopen is toen zijn baasje opgeroepen werd voor dienstplicht en naar de oorlog moest. Achtergelaten. Of nog erger; ja want ik heb wel wat fantasie; dat hij van Poetin was en het verrekte om nog langer langs de knie van die crimineel te lopen en uitbrak uit het paleis waar dat baasje toen woonde. Mooi gedaan jongen, zeg ik soms tegen hem als ik denk dat hij Poetin nog snel voor het weglopen achterin z’n kuiten gebeten heeft. Hij kijkt televisie, dat vindt hij fantastisch, mocht natuurlijk nooit van Poetin omdat hij bang was voor westerse propaganda. Soms kijkt hij wel een half uur lang. Op zondagmiddag kijken we vaak tv. Hij ziet heel graag een documentaire. Die kijken we samen op de bank. Liefst een met vogels. Hij ziet ze graag vliegen. Commentaar geeft hij niet, dat houdt hij voor zich. Dat heeft hij op het Kremlin geleerd: Geen commentaar! Njet commentariniksky! Allisikski Slikkyski wat ikky Voorkauwisky! Hij komt uit een grote stad, dat merk ik aan alles. Hij heeft ontzag voor auto’s en loopt netjes op trottoirs. Altijd aan de lijn geweest. Een wereld ging hier voor hem open. Vrij door het huis bewegen, gewoon op het veld lopen. Door het bos. Af en toe aan de lijn om het niet te verleren. Beetje slopen in huis, (maar al veel minder) op botten kauwen, stoeien met Marie. Eten, water, vriendelijk baasje. De hemel op aarde voor iemand uit Rusland. En helemaal voor een hond. Arme Russen in dat vreselijke land met die verschrikkelijke president en dat regime daar. Uit solidariteit met de Russen luister ik nog vaker naar Dmitri Hvorostovsky, de gestorven geweldige, Russische bariton, waarnaar uiteindelijk mijn Dimo vernoemd is.
Reageren? Graag! Dat kan via guus.van.winkel@pandora.be