CRANENDONCK – Het is een kille dag als ik Hassan Farkouh ga ontmoeten op het AZC in Budel. Het eerste lentezonnetje laat zich voorzichtig zien en de sfeer op het terrein verandert meteen nu de mensen weer naar buiten komen. Volwassenen sporten, samen of alleen en kinderen spelen en lachen in de speeltuin. Het heeft iets hoopvols, die aankondiging van de lente, zeker hier.
Door Claudia Daniels
We hebben afgesproken bij gebouw G, waar alle vrijwilligers zich ook kunnen inschrijven voor activiteiten van Movement on the Ground en het is er zo druk dat ik Hassan bijna voorbij loop in zijn nette pak. Er staat een verzorgde man voor me met een zachtaardige uitstraling. Hij hecht overduidelijk veel belang aan zijn voorkomen gezien zijn onberispelijk gestreken blouse, pantalon en glimmend gepoetste schoenen. In goed Engels staat hij mij te woord en ik ben verrast en gegrepen door zijn verhaal. Hassan is 50 jaar en vanuit de Syrische stad Homs gevlucht naar Nederland. Hij vertelt over de bizarre reis per vrachtwagen, acht dagen hebben ze erover gedaan om hier te komen, acht dagen in een container tussen de goederen, gehurkt of gezeten, zonder sanitair of kans om er even uit te gaan om de benen te strekken, zonder genoeg eten en zonder de zekerheid ook daadwerkelijk in veilig gebied aan te komen. Voor een man als Hassan was dit alleen vol te houden met het welbevinden van zijn familie in het achterhoofd.
Hassan had namelijk tot het uitbreken van de oorlog in Syrië net zo’n leven als wij hier in het Westen. Hij had een goede baan als landmeter en werkte in opdracht van grote bedrijven als Siemens en Mitsubishi.
Hij woonde in een mooi huis, zijn 3 kinderen hebben allemaal kunnen studeren of doen dat nog en zijn vrouw had een fijne baan als lerares Engels. Hij is Grieks orthodox en zijn vrouw is christelijk, maar dat is in het overwegend Islamistische Syrië nooit een probleem geweest, men bestond naast en niet tegenover elkaar. De oorlog heeft dat echter allemaal op scherp gezet. Met de aanvang van de onlusten droogden de internationale investeringen ook op en werden de tegenstellingen door de nakende armoede ook uitvergroot. Minderheden kwamen onder druk te staan en het werk en dus inkomen kwam voor hen stil te staan.
Vol trots vertelt hij over zijn kinderen en hoe goed ze het doen. Zijn oudste zoon Fadi is na het succesvol afronden van zijn studie aan het conservatorium een professionele vioolspeler, zijn dochter Mary studeert scheikunde en zingt opera en zijn jongste dochter Georgina zit nog in het middelbaar. De twee oudsten zitten relatief veilig in Damascus, maar in Homs is bijna alles verwoest en is het leven een gevaarlijk drama.
Hassan voelt het als zijn belangrijkste opgave om voor zijn gezin en moeder te zorgen, maar het werd hem onmogelijk gemaakt. Toen hij ook nog getuige was van menselijke orgaanhandel op straat besloot hij dat het tijd was om de situatie te ontvluchten.
Over zijn aankomst in Nederland en Budel midden februari is hij bijna lyrisch. Het land is mooi groen, de mensen zijn aardig en hij heeft zijn gang naar de kerk in Maarheeze en Budel al gevonden. Elk land dat veilig is kan nu zijn land zijn, maar hij beseft wel dat hij het hier getroffen heeft en zet zich dan ook vanaf het begin volop in als vrijwilliger, uit dankbaarheid. Hij leert Nederlands, zorgt voor de dieren op het park en speelt drum.
Hij is zich ervan bewust dat mensen negatief zijn over het AZC in Cranendonck, hij heeft zelf ook last van een kleine groep die zich misdraagt. Het zorgt voor de soms zwaar getraumatiseerde bewoners ook voor veel onrust. Hij snapt ook niet waarom die niet in een soort van detentiecentrum worden gezet want juist zij die zich misdragen zijn zichtbaar en dat is een groep van hooguit 30 mensen op een totale populatie van ruim 1400 mensen.
De meeste mensen die hij spreekt zijn juist hoopvol en dankbaar. Buiten de aanwezigheid van een aantal raddraaiers op het terrein van het AZC in Budel looft hij de sfeer juist.
Het contact met de collega’s in het centrum is prima, maar de connectie met Nederlanders buiten het centrum ervaart hij ook als buitengewoon prettig. Budel voelde vanaf het begin als een warm bad en hij heeft zich voorgenomen om heel hard te werken om zijn steentje bij te kunnen dragen aan de Maatschappij in Nederland.
Foto van Hassan (man met bril)