Aaaah, ik kreeg weer zo’n mail van mijn pensioenfonds. Of weer, wéér, eigenlijk niet, want het was de eerste. Vroeger kreeg ik een brief, ieder jaar een, waarin ze mij vroegen om naar de gemeente te gaan met een stempeltje erop om te bewijzen dat ik nog leefde. Zodat ze mijn schamele pensioentje konden uitbetalen, want ja: ‘uw gemeente geeft het niet aan ons door wanneer u overlijdt’, zo stond er. Dat is omdat ik een Nederlander ben en in de staat Hamont woon. Dus haal ik ieder jaar zo’n bewijs van leven met stempel en stuur dat op. Maar nu hadden ze bij dat pensioenfonds waarvoor ik 100 jaar geleden in Nederland een zielig pensioentje had opgebouwd, het in hun hoofd gehaald, dat alles digitaal zou kunnen. Moéten eigenlijk.
Uitgerekend bij een pensioenfonds met al die ouden van dagen, ja ik hoor daar ook bij natuurlijk, (gelukkig helaas) die zo geweldig digitaal onderlegd zijn. Die draaien daar hun hand niet voor om. De eerste mail die ze stuurden schijn ik al per ongeluk weggeklikt te hebben terwijl ik niet eens Parkinson heb. Dus hoe godvergeten schandalig van zo’n pensioenfonds is het om uitgerekend kwetsbare bejaarden aan zo’n digitaal gebeuren bloot te stellen. Kreeg ik zo’n zoetgevooisde mail van goh, al voor de tweede keer sturen wij u dit toe, u hoeft niets meer te doen (haha) alleen dit digitaal in te vullen, de QRcode te scannen en alles te doen wat in deze mail staat. Aha, zeggen de krasse zeventigers nu, de QRcode scannen, dat doen we even, o, mag dat maar één keer, dat scannen, anders moet alles opnieuw en geldt er niks meer? Doen we even toch, Thérese, haal even mijn scanner, dan doe ik intussen mijn bril op en leg dit plat op de tafel en kun jij met je telefoon mijn QRcode scannen.’ (Graag een tweede telefoon, bejaarden! Kom op!) Ik zie dit al in honderden huiskamers gebeuren. Maar ik zag het niet zitten toen ik de mail gelezen had en vroeg steun bij mijn zoon afgelopen week. O ja, als je geen smartphone had en geen Itsme op je telefoon, kon je ‘gewoon’ onderstaande richtlijnen volgen en het formulier uitprinten (!) en daarmee gewoon weer naar de gemeente gaan. Dat moest trouwens ook wanneer je niet in één keer de QRcode goed gescand had. Er stond nog veel meer mensonterends op en u begrijpt al, dat wij die QRcode niet in één keer goed gescand hadden. Ik niet. Twee keer kon niet, dan ging het mis. Het ging dus mis. Kleinzoon een kwam erbij, toevallig de jongste. Nee, niks meer aan te doen, zei hij, hoe hij ook klikte. Sorry oma. Toen kwam de oudste kleinzoon, die daar met zijn neefjes aan het voetballen was, ook even kijken. Vergis je niet, hij staat in pensioenkringen bekend als ‘de Slager van de Pensioenfondsen’ en de schrik slaat hun om het hart wanneer hij weer een formulier van een bejaarde er digitaal door gejaagd heeft. Maar nu: niks, mislukt. Het moest uitgeprint. Tja, wij hadden daar een printer. Maar hoeveel pensioengerechtigden van die leeftijd hebben die thuis staan? ‘Théreske toch, wat een ellende, dat digitaal gedoe, ik snap er niks van; ik was net zo lief dood.’ Tja, als dàt zou kunnen, geniepen de fondsen, das wäre schön.
Reageren? Graag! Dat kan via guus.van.winkel@pandora.be
