Geachte Lezer,
Op het fotofestival Pelt “Lens op de Mens” zagen we, samen met vrienden, veel foto’s van mensen in herkenbare omstandigheden; met een lach en soms met een traan.
Tijdens onze tocht kwamen we ook in de uitgewoonde laswerkplaats in het voormalige gebouw van de ambachtsschool. In dat passende decor zijn een groot aantal foto’s te bezichtigen over het laatste jaar in de Oekraïne genomen. De foto’s zijn van voornamelijk niet oorlogsfotografen.
We werden welkom geheten door twee Oekraïense tieners. Ze begeleiden ons langs de foto’s en vertelden en beantwoorden onze vragen erover. Daarnaast kwam naar voren, zeer stellig, dat ze terug wilden naar hun land en hun vader. Dat alles gesproken in onze taal, vrijwel accentloos, en dat na pas één jaar in ons midden te hebben vertoefd!
Tijdens de gesprekken met hen, kwam de gedachte naar voren; In hoeverre is jullie jeugd gehypothekeerd door jullie ervaringen en de constante angst over het lot van jullie dierbaren en jullie vaderland!
Tijdens die rondgang realiseer je dat wij, u en ik, meer dan 70 jaar in vrede leven en we de oorlog buiten de deur hebben kunnen houden. Dat wij als mensen elkaar nog steeds proberen te “vernietigen”, in plaats van elkaar respectvol te bejegenen en er samen iets positiefs van te maken, zou ons aan het denken moeten zetten! Maar ook; “wij, u en ik, hadden ook op die foto’s kunnen staan”.
Bij het afscheid vroegen we nog of er veel belangstelling was. “Het is niet zo erg druk” was het antwoord!
Geachte lezer breng een bezoek aan hen. Loop hen niet voorbij! Enerzijds een bezoek kan “indrukwekkend” zijn, zoals onze vriendin ons bezoek verwoordde, anderzijds kunnen we, met een bezoek, alle Oekraïners betrokken bij dit project, laten weten dat zij er niet alleen voor staan!
Ingezonden door L&M Krzyzanowski