Vannacht weer bijna de hele nacht in mijn bed liggen bedflixen. Voordat u hier vrolijk van wordt: het betekent alleen maar dat ik series heb liggen kijken op netflix, in m’n bed dus. Ik doe dat om in slaap te vallen. Toen ik voelde dat het bijna ging gebeuren en al een aantal beelden gemist had in een overigens spannende serie, zette ik hem vlug op pauze en deed de tv uit. Zo, nu kon ik slapen. Maar niet echt. Zo gauw alles uit was begon het te spoken in mijn hoofd. Dacht aan allerlei vervelende en stomme dingen en vooral dingen die ik toch niet kon verhelpen dus binnen vijf minuten was ik weer klaarwakker. Inmiddels berust ik in dit soort spooknachten zoals ik ze noem. Dan maar weer ‘hutjes kijken’. Ik schakelde naar You Tube en automatisch begon de hutjesbouw. Even uitleggen. Er zijn heel veel mensen die hutten bouwen in de wildernis, van Canada, Zweden, Rusland (brr) en dat zijn blokhutten. Heel rustgevend dat gezaag. Daar val ik vaak bij in slaap. Vooral als er sneeuw ligt. Dan is het er ook nog steenkoud en dan ga ik heerlijk warm onder de dekens liggen. Maar in Azië zijn er ook veel hutjesbouwers, alleen in de rimboe. Vaak jonge vrouwen. Geweldig om naar te kijken wat die vrouwen kunnen. Daar is het meestal warm. Ze bouwen bijna allemaal met bamboe. Lijkt heel makkelijk. De videofilmpjes duren rond het half uur en dat is meestal genoeg om in slaap te komen. Nu is er een setje van twee jonge mannen, die altijd samen opereren en die met de oude primitieve methode bouwen. Ze heten Evolution primitive time. Wordt meestal versneld afgespeeld waardoor het een soort lachfilm mannetjes worden. Ze hebben alleen een donkerblauwe broek aan, verder niks, ook geen schoenen. Ze kunnen alles. Binnen de kortste keren hebben ze een huis van bamboe gebouwd en dat bestreken met klei. Drie verdiepingen soms. Belachelijk gewoon. Als aapjes klimmen ze in het want, het geraamte van het huis en fixen het met lianen uit de bomen. Maar het zijn ook kunstenaars. Het duurde nachten voordat ik in de gaten had dat er vele setjes van dat soort mannen waren. Ze versierden hun van klei gemaakte meubels met prachtige tekeningen. Er is ook een vrouwtje van, ook uit een Aziatisch land, die werkt in haar eentje en bouwt voornamelijk boomhutten. Fantastisch wat die voor elkaar krijgt. Ze komen uit Taiwan of India of Java of daar ergens. Inmiddels heb ik in de gaten dat ze er toch wel een paar maanden over doen over hun huis. Maar de mannetjes maken bij ieder huis een zwembad. Dat graven ze zelf met een kleine spade helemaal uit, bestrijken het met klei, schilderen het daarna en gooien het vol water met hun kruiken die ze steeds opnieuw vullen in een aangrenzend vennetje. Dan zie je ze driftig op en neer rennen, versneld, anders komt dat bad nooit vol. Als het vol is springen ze erin en spetteren zo’n vijf minuten in het rond en zijn helemaal happy. Dat is alles. Geen ellende, geen oorlog, geen kloterige Poetin. Gelukkig helaas heb ik geen zenders meer op mijn tv, sinds de laatste Poetinachtige ingreep van Telenet, die het zijn klanten liefst zo makkelijk mogelijk maakt en dus ook geen nieuws meer op bed, zodat ik wel moét bedflixen. Eerst series, dan you tube met kalmerende huttenbouw. Ooit val ik dan in slaap. Inmiddels is Carnaval achter de rug. Ik heb niet meegedaan. Dat doe ik nooit meer, niet uit solidariteit met de Oekrainers of zelfs de Russen, of uit angst voor een achterstallige corona maar gewoon omdat ik daar geen zin in heb. Over 2 weken ga ik naar Frankrijk, daar kijk ik naar uit. Misschien bouw ik er zélf wel een hutje.
Reageren? Graag! Dat kan via mail guus.van.winkel@pandora.be
